Op kamp met die Piccolini's

26 t/m 31 juli 2009

logboek Vrijdag 31-7-2009

Het is inmiddels al weer 9.00 uur als alle Esta’s ontwaken. De laatste dag alweer! De vermoeidheid begint bij esta’s en leiding flink toe te slaan. Het is opvallend rustig bij het ontbijt. Niet voor lang, want Bernardo brengt een bezoek. In het zwembad hebben de esta’s een aanwijzing gevonden met een kaartcoördinaat. Na wat gepuzzel komen we erachter dat de aanwijzing naar Kasteel Cannenburch wijst.

Geen tijd te verliezen, dus snel worden wandelschoenen en jas aangeschoten om af te reizen naar kasteel Cannenburch. Voor we naar binnen gaan neemt Jacala afscheid van de esta’s omdat hij weer naar huis gaat. Hij is onverwacht blijven slapen omdat hij het zo gezellig vond op het kamp.

Een vriendelijke mevrouw heet ons van harte welkom in het kasteel. Het kasteel is binnen zeker zo mooi als buiten. Samen hebben we veel vertrekken gezien van het kasteel, de een nog mooier dan de ander. De esta’s zijn erg geboeid door de historie van het kasteel. Dit komt met name omdat onze gids fantastisch kan vertellen. Eenmaal in de kelder aangekomen vinden wat Esta’s de verloren pot kruiden van die Mama! De esta’s en die Mama zijn helemaal door het dolle heen. Nu kunnen we eindelijk die echte Piccolini’s gaan maken! De gids laat ons als laatst de keuken van het kasteel zien en laat ons uit met de belofte eens een echte Piccolini te komen eten.

Buiten aangekomen is het tijd voor een lekker ijsje in het nabijgelegen park. Ook is er even tijd om wat in het gras te luieren. Jammer genoeg werd onze rust opeens bruut verstoord door een grasmaaier. Op naar onze ristorante dan maar! Warbol en Drintel zijn ondertussen zo goed geweest om voor iedereen alvast lekkere boterhammen te smeren dus dat is lekker makkelijk.

Nu is het dan echt tijd om de spullen te gaan pakken. Tussen het opruimen door is er tijd om een leuk stukje voor de bonte avond voor te bereiden. Met man en macht worden alle tassen en koffers volgepropt met spullen. Het aantal overblijvende gevonden voorwerpen is echt gigantisch. Na de befaamde gevonden-voorwerpen-show beginnen de bergen wat te slinken.

Na het opruimen is het dan eindelijk zover: die Piccolini’s kunnen nu echt gemaakt gaan worden. Die Mama en Valentina zijn al een tijdje in de keuken bezig en hebben alle ingrediënten op bordjes klaarliggen. Die Mama vertelt stap voor stap hoe de esta’s hun eigen Piccolini kunnen maken. De meest mooie en lekkere Piccolini’s worden gemaakt. Als laatst worden de overheerlijke kruiden van die Mama toegevoegd. Pas dan is het een echte Piccolini!

Als iedereen zo ver is worden die Piccolini’s de oven in geschoven. Het duurt dan ook niet lang voor die ristorante heerlijk naar pizza begint te ruiken. Na een half uurtje in de oven worden de Piccolini’s geserveerd. Wat een feest! De Piccolini’s zijn boven verwachting lekker en iedereen is ontzettend blij dat die Piccolini’s eindelijk met hun ristorante kunnen beginnen!

Opeens komt Fernando eraan! Hij heeft die Piccolini’s ook geroken en is woest dat Bernardo nog steeds niet opgehoepeld is. Bernardo drukt Fernando snel op een stoel terwijl hij met behulp van Baloe en Rikki-Tikki-Tavi wordt vastgehouden. Onder zijn arm heeft Fernando een Domini pizza. Fernando is er van overtuigd dat de pizza’s van Domino de lekkerste ter wereld zijn en hij deze uit duizenden weet te herkennen. Bernardo gelooft hier niets van en blindoekt Fernando snel.

Als eerste proeft Fernando een stukje Piccolini, ook Fernando vind hem enorm lekker. De tweede pizza, die van Domino, kotst Fernando bijna uit: zo smerig is deze! Fernando wil eerst niet geloven dat die lekkere pizza die van de Piccolini’s is. Nu hij zonder blinkdoek heeft geproefd is hij verkocht, de Piccolini’s zijn echt de lekkerste.

Bernardo vind het mooi geweest met Fernando. Hij smijt hem achterin zijn auto en scheurt het terrein af. Het moet maar eens gedaan zijn met deze grote schurk! Ondertussen zijn alle tafels weer leeg en is het tijd voor alweer de laatste avondmaal, friet dit keer! Niets geen borden en bestek, gewoon alles zo van tafel. De esta’s zitten van boven tot onder de mayo en curry, dit mag de pret natuurlijk niet drukken.

Ondertussen schuift Bernardo weer aan en bedankt hij de Esta’s voor hun fantastische inzet. Hij heeft nog een leuk spel in petto die de esta’s na het eten gaan doen. Ondertussen stromen de eerste ouders al binnen en worden alle spullen alvast in de auto’s geladen. Uiteraard is er ook tijd voor koffie en wat bijpraten met de leiding en de andere ouders.

Wanneer alle ouders in de kampvuurkuil zitten is het nu toch echt tijd om met de bonte avond te beginnen. De esta’s komen uit het bos van hun spel terug en geven snel papa, mama, broertje en zusje een knuffel. Alle esta’s laten hun leuke toneelstukjes zien. Dit jaar was er zelfs een heus schimmenspel. Afsluitend heeft de leiding nog een lied geschreven over het kamp. Uiteraard op het nummer: Pizza-calzone (parodie van de Enge Buren op het nummer Se Bastasse Una Canzone van Eros Ramazzotti)

Bernardo heeft voor iedereen nog een leuke groepsfoto én hun persoonlijke scorelijst voor corvee e.d. in een mooie pizza-doos. Nu is het dan echt het einde van het kamp. Iedereen neemt afscheid en wenst elkaar nog een fijne vakantie toe.

De leiding kijkt terug op een fantastisch zomerkamp! Voor een aantal is dit hun laatste kamp bij de Esta’s, voor hun die overvliegen: veel plezier bij de Scouts! Voor volgend jaar staat er een fantastische jubileum jamboree op het programma, dit in het kader van het 100 jarig bestaan van Scouting Nederland in 2010.
 

Esta's Subanhara-Liemersgroep Zevenaar