Op kamp met die Piccolini's
26 t/m 31 juli 2009
logboek Vrijdag 31-7-2009
Het is inmiddels al weer 9.00 uur
als alle Esta’s ontwaken. De laatste dag alweer! De vermoeidheid begint bij
esta’s en leiding flink toe te slaan. Het is opvallend rustig bij het ontbijt.
Niet voor lang, want Bernardo brengt een bezoek. In het zwembad hebben de esta’s
een aanwijzing gevonden met een kaartcoördinaat. Na wat gepuzzel komen we
erachter dat de aanwijzing naar Kasteel Cannenburch wijst.
Geen tijd te verliezen, dus snel worden wandelschoenen en jas aangeschoten om af
te reizen naar kasteel Cannenburch. Voor we naar binnen gaan neemt Jacala
afscheid van de esta’s omdat hij weer naar huis gaat. Hij is onverwacht blijven
slapen omdat hij het zo gezellig vond op het kamp.
Een vriendelijke mevrouw heet ons van harte welkom in het kasteel. Het kasteel
is binnen zeker zo mooi als buiten. Samen hebben we veel vertrekken gezien van
het kasteel, de een nog mooier dan de ander. De esta’s zijn erg geboeid door de
historie van het kasteel. Dit komt met name omdat onze gids fantastisch kan
vertellen. Eenmaal in de kelder aangekomen vinden wat Esta’s de verloren pot
kruiden van die Mama! De esta’s en die Mama zijn helemaal door het dolle heen.
Nu kunnen we eindelijk die echte Piccolini’s gaan maken! De gids laat ons als
laatst de keuken van het kasteel zien en laat ons uit met de belofte eens een
echte Piccolini te komen eten.
Buiten aangekomen is het tijd voor een lekker ijsje in het nabijgelegen park.
Ook is er even tijd om wat in het gras te luieren. Jammer genoeg werd onze rust
opeens bruut verstoord door een grasmaaier. Op naar onze ristorante dan maar!
Warbol en Drintel zijn ondertussen zo goed geweest om voor iedereen alvast
lekkere boterhammen te smeren dus dat is lekker makkelijk.
Nu is het dan echt tijd om de spullen te gaan pakken. Tussen het opruimen door
is er tijd om een leuk stukje voor de bonte avond voor te bereiden. Met man en
macht worden alle tassen en koffers volgepropt met spullen. Het aantal
overblijvende gevonden voorwerpen is echt gigantisch. Na de befaamde
gevonden-voorwerpen-show beginnen de bergen wat te slinken.
Na het opruimen is het dan eindelijk zover: die Piccolini’s kunnen nu echt
gemaakt gaan worden. Die Mama en Valentina zijn al een tijdje in de keuken bezig
en hebben alle ingrediënten op bordjes klaarliggen. Die Mama vertelt stap voor
stap hoe de esta’s hun eigen Piccolini kunnen maken. De meest mooie en lekkere
Piccolini’s worden gemaakt. Als laatst worden de overheerlijke kruiden van die
Mama toegevoegd. Pas dan is het een echte Piccolini!
Als iedereen zo ver is worden die Piccolini’s de oven in geschoven. Het duurt
dan ook niet lang voor die ristorante heerlijk naar pizza begint te ruiken. Na
een half uurtje in de oven worden de Piccolini’s geserveerd. Wat een feest! De
Piccolini’s zijn boven verwachting lekker en iedereen is ontzettend blij dat die
Piccolini’s eindelijk met hun ristorante kunnen beginnen!
Opeens komt Fernando eraan! Hij heeft die Piccolini’s ook geroken en is woest
dat Bernardo nog steeds niet opgehoepeld is. Bernardo drukt Fernando snel op een
stoel terwijl hij met behulp van Baloe en Rikki-Tikki-Tavi wordt vastgehouden.
Onder zijn arm heeft Fernando een Domini pizza. Fernando is er van overtuigd dat
de pizza’s van Domino de lekkerste ter wereld zijn en hij deze uit duizenden
weet te herkennen. Bernardo gelooft hier niets van en blindoekt Fernando snel.
Als eerste proeft Fernando een stukje Piccolini, ook Fernando vind hem enorm
lekker. De tweede pizza, die van Domino, kotst Fernando bijna uit: zo smerig is
deze! Fernando wil eerst niet geloven dat die lekkere pizza die van de
Piccolini’s is. Nu hij zonder blinkdoek heeft geproefd is hij verkocht, de
Piccolini’s zijn echt de lekkerste.
Bernardo vind het mooi geweest met Fernando. Hij smijt hem achterin zijn auto en
scheurt het terrein af. Het moet maar eens gedaan zijn met deze grote schurk!
Ondertussen zijn alle tafels weer leeg en is het tijd voor alweer de laatste
avondmaal, friet dit keer! Niets geen borden en bestek, gewoon alles zo van
tafel. De esta’s zitten van boven tot onder de mayo en curry, dit mag de pret
natuurlijk niet drukken.
Ondertussen schuift Bernardo weer aan en bedankt hij de Esta’s voor hun
fantastische inzet. Hij heeft nog een leuk spel in petto die de esta’s na het
eten gaan doen. Ondertussen stromen de eerste ouders al binnen en worden alle
spullen alvast in de auto’s geladen. Uiteraard is er ook tijd voor koffie en wat
bijpraten met de leiding en de andere ouders.
Wanneer alle ouders in de kampvuurkuil zitten is het nu toch echt tijd om met de
bonte avond te beginnen. De esta’s komen uit het bos van hun spel terug en geven
snel papa, mama, broertje en zusje een knuffel. Alle esta’s laten hun leuke
toneelstukjes zien. Dit jaar was er zelfs een heus schimmenspel. Afsluitend
heeft de leiding nog een lied geschreven over het kamp. Uiteraard op het nummer:
Pizza-calzone (parodie van de Enge Buren op het nummer Se Bastasse Una Canzone
van Eros Ramazzotti)
Bernardo heeft voor iedereen nog een leuke groepsfoto én hun persoonlijke
scorelijst voor corvee e.d. in een mooie pizza-doos. Nu is het dan echt het
einde van het kamp. Iedereen neemt afscheid en wenst elkaar nog een fijne
vakantie toe.
De leiding kijkt terug op een fantastisch zomerkamp! Voor een aantal is dit hun
laatste kamp bij de Esta’s, voor hun die overvliegen: veel plezier bij de
Scouts! Voor volgend jaar staat er een fantastische jubileum jamboree op het
programma, dit in het kader van het 100 jarig bestaan van Scouting Nederland in
2010.
Esta's Subanhara-Liemersgroep Zevenaar